Της Ειρήνης Γρηγοροπούλου*
Όλοι συμφωνούν ότι ο πολιτισμός αποτελεί βασικό αναπτυξιακό πυλώνα για κάθε τόπο. Ο συνδυασμός μας δίνει από την αρχή ιδιαίτερη έμφαση στα θέματα του πολιτισμού και έχει επνειλημμένα συμβάλει με ιδέες και προτάσεις στην προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ουσιαστική και μακροπρόθεσμη πολιτιστική πολιτική για τον Δήμο Καλαμάτας.
Η Καλαμάτα και γενικά όλος ο δήμος μας έχει τη δυνατότητα να γίνει το κέντρο πολιτισμού ολόκληρης της περιφέρειας, αλλά και να προσελκύσει επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι πλέον εύκολα προσβάσιμη χάρις στον εθνικό δρόμο και το αεροδρόμιο, και σιγά σιγά αρχίζει να συμβάλλει και το λιμάνι.
Βεβαίως υπάρχει το Φεστιβάλ Χορού, όμως διαρκεί λίγες μέρες το καλοκαίρι, απευθύνεται καλώς ή κακώς σε ένα συγκεκριμένο κοινό, και εξ αιτίας της κρίσης κινδυνεύει ακόμα να χάσει την διεθνή απήχησή του, ενώ για το Μέγαρο Χορού που επιτέλους ολοκληρώθηκε, δεν έχει κατατεθεί σχέδιο αξιοποίησης. Από την άλλη υπάρχει και το καρναβάλι, που ως τώρα προσπαθεί να μιμηθεί πιο γνωστά καρναβάλια άλλων πόλεων, δεν έχει μεγάλη σχέση με την παράδοση της πόλης, και περιορίζεται στο κέντρο, αποκλείοντας τις γειτονιές, ενώ δεν δίνει έμφαση και σε κάποια θέματα που θα μπορούσε, όπως να περιλαμβάνει κάποιες ειδικές εκδηλώσεις για παιδιά.
Όμως το θέμα του σημερινού άρθρου δεν είναι γενικά ο πολιτισμός.
Πέρα από την κουλτούρα των μεγάρων και των διάσημων καλλιτεχνών και πέρα από την καθαρή διασκέδαση, υπάρχει μια κουλτούρα που αναπτύσσεται καθημερινά από τα κάτω, από άτομα και συλλογικότητες, που έχει τοπικά χαρακτηριστικά, και που αλληλεπιδρά και τροφοδοτεί την καθιερωμένη τέχνη.
Σαν χειροτεχνης -καλλιτέχνης θέλω να επισημάνω ότι δεν υπάρχει χώρος για εμάς και για άλλες ομάδες δημιουργών, στον σχεδιασμό του Δήμου Καλαμάτας. Ο Δήμος δίνει μόνο 2 άδειες και σε σημεία που δεν σου παρέχουν ασφάλεια. Θα έπρεπε -όπως συμβαίνει στις περισσότερες πόλεις του εξωτερικού, αλλά και στην Ελλάδα -να μας έχει παραχωρήσει, για συγκεκριμένες μέρες, έναν σταθερό κατάλληλο χώρο - φυσικα όχι απομακρυσμένο- όπου θα μπορούμε κι εμείς να παρουσιάζουμε τη δουλειά μας.Όπως γίνεται με τη λαϊκή ή το παζάρι κάθε Πέμπτη. Ή όπως γινόταν, όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, κάθε Δευτέρα στη πλατεία Όθωνος με τους "Ρωσοποντιους".
Και βέβαια η δουλειά των χειροτεχνών, μαζί με τη δουλειά άλλων δημιουργών, θα μπορούσε να ενταχθεί και σε ένα φεστιβάλ με τη συνεργασία συλλόγων και φορέων της περιοχής, που θα διεξάγεται σε πολλά σημεία της πόλης -και στην παραλιακή ζώνη, και στα τοπικά διαμερίσματα- και θα περιλαμβάνει μουσική, παραδοσιακούς χορούς, προβολή τοπικών προϊόντων, γιορτή κρασιού κλπ. Κάτι ανάλογο με το Φεστιβάλ «Τέχνη καθ’ οδόν» που διοργανώνει ο Δήμος Ηρακλείου με μεγάλη επιτυχία και σημαντική προβολή.
Πολλές ιδέες υπάρχουν σχετικά. Όπως η δυνατότητα να μετεξελιχθεί το καρναβάλι σε μια μεγάλη γιορτή που θα καλύπτει όλη την πόλη, σε πλατείες και δημόσιους χώρους, με την συμμετοχή όλων των κατοίκων, σαν αυτήν που διοργανώνει ο δήμος της Βαρκελώνης κάθε Αύγουστο. Ή το να επανέλθει το πανηγύρι της Υπαπαντής, πού είχε μια μεγάλη παράδοση, όπως της Μεσσήνης, και κόπηκε χωρίς λόγο, ενώ θα μπορούσε να γίνει πόλος έλξης θρησκευτικού τουρισμού και να δώσει ζωντάνια στο ιστορικό κέντρο πού χάνει τον εμπορικό του χαρκτήρα.
Η απερχόμενη δημοτική αρχή, όχι μόνο δεν ασχολήθηκε με αυτά τα θέματα, αλλά λειτούργησε με μια λογική αποκλεισμού απέναντι σε ότι δεν ανταποκρινόταν στην αντίληψή της περί πολιτισμού. Χρειαζόμαστε το ακριβώς αντίθετο. Μια δημοτική αρχή που να συμπεριλαμβάνει τις ανάγκες όλων στους σχεδιασμούς της.
Αυτός είναι ο λόγος που συμπαρατάσσομαι με τον Ανοιχτό Δήμο και τον Μανώλη Μάκαρη.
*Η Ειρήνη Γρηγοροπούλου είναι χειροτέχνης-καλλιτέχνης, υποψήφια δημοτική σύμβουλος Καλαμάτας με τον Ανοιχτό Δήμο
